Ko stvarno koči EU integracije BiH? Komšić otvoreno prozvao Zagreb i HDZ
Ovaj tekst je komentar na istupe i objašnjenja bivšeg člana Predsjedništva Republike Bosne i Hercegovine Ivo Komšić, koji je u emisiji Pressing pokušao dodatno pojasniti svoje ranije tvrdnje o odnosima unutar vladajućih struktura u BiH i ulozi međunarodne zajednice.
Njegove izjave, iako poznate javnosti po oštrom tonu, ponovo su otvorile pitanje ko zaista koči evropski put Bosne i Hercegovine.
Činjenica je da Komšić direktno optužuje hrvatskog premijera Andrej Plenković da se deklarativno predstavlja kao “najveći zagovornik evropskog puta BiH”, dok istovremeno, preko političkih saveznika, učestvuje u njegovom blokiranju.
U tom kontekstu Komšić posebno ističe ulogu Borjane Krišto, navodeći da se kroz institucionalne mehanizme ruše ključne faze evropskih reformi. To je provjerljiva politička tvrdnja, ali i jasna politička poruka, koja ima za cilj razotkriti razliku između javne retorike i stvarnog djelovanja.
Komšić podsjeća i na dugogodišnje odnose između Dragan Čović i Milorad Dodik, koje opisuje kao kontinuitet politike još od vremena Miloševića i Tuđmana.
EU poslala jasnu poruku Zapadnom Balkanu: Bez pomirenja nema članstva, Srbija ostala po strani
Njegova tvrdnja da ti odnosi “nikad nisu popustili” predstavlja mišljenje utemeljeno na političkom iskustvu, ali se oslanja i na konkretne primjere – poput Čovićeve izjave da neće dopustiti smjene Dodikovih kadrova. To su javno izrečene poruke koje potvrđuju političko savezništvo, bez obzira na evropsku retoriku.
Govoreći o ulozi međunarodne zajednice, Komšić priznaje da je visoki predstavnik Christian Schmidt u jednom periodu uspio udaljiti Čovića od Dodika, ali naglašava da taj pritisak nije trajao. Kao činjenicu navodi da je Schmidt insistirao na jačanju domaćih institucija, što je, prema Komšiću, rezultiralo presudom Suda BiH protiv Dodika – a ne direktnom intervencijom OHR-a.
Mišljenje koje proizlazi iz Komšićevog nastupa jeste da se evropski put BiH ne blokira samo iznutra, već i kroz prešutne saveze i vanjske političke interese. Njegove poruke ne nude jednostavna rješenja, ali jasno ukazuju na odgovornost političkih aktera koji se javno pozivaju na Evropu, dok istovremeno održavaju status quo podjela.
